1 [Quis est iste, qui venit de Edom,
tinctis vestibus de Bosra?
iste formosus in stola sua,
gradiens in multitudine fortitudinis suæ?
Ego qui loquor justitiam,
et propugnator sum ad salvandum.
2 Quare ergo rubrum est indumentum tuum,
et vestimenta tua sicut calcantium in torculari?
3 Torcular calcavi solus,
et de gentibus non est vir mecum;
calcavi eos in furore meo,
et conculcavi eos in ira mea:
et aspersus est sanguis eorum super vestimenta mea,
et omnia indumenta mea inquinavi.
4 Dies enim ultionis in corde meo;
annus redemptionis meæ venit.
5 Circumspexi, et non erat auxiliator;
quæsivi, et non fuit qui adjuvaret:
et salvavit mihi brachium meum,
et indignatio mea ipsa auxiliata est mihi.
6 Et conculcavi populos in furore meo,
et inebriavi eos in indignatione mea,
et detraxi in terram virtutem eorum.]
7 [Miserationum Domini recordabor;
laudem Domini
super omnibus quæ reddidit nobis Dominus,
et super multitudinem bonorum domui Israël,
quæ largitus est eis secundum indulgentiam suam,
et secundum multitudinem misericordiarum suarum.
8 Et dixit: Verumtamen populus meus est,
filii non negantes;
et factus est eis salvator.
9 In omni tribulatione eorum non est tribulatus,
et angelus faciei ejus salvavit eos:
in dilectione sua et in indulgentia sua
ipse redemit eos,
et portavit eos, et elevavit eos
cunctis diebus sæculi.
10 Ipsi autem ad iracundiam provocaverunt,
et afflixerunt spiritum Sancti ejus:
et conversus est eis in inimicum,
et ipse debellavit eos.
11 Et recordatus est dierum sæculi Moysi, et populi sui.
Ubi est qui eduxit eos de mari
cum pastoribus gregis sui?
Ubi est qui posuit in medio ejus
spiritum Sancti sui;
12 qui eduxit ad dexteram Moysen,
brachio majestatis suæ;
qui scidit aquas ante eos,
ut faceret sibi nomen sempiternum;
13 qui eduxit eos per abyssos,
quasi equum in deserto
non impingentem?
14 Quasi animal in campo descendens,
spiritus Domini ductor ejus fuit.
Sic adduxisti populum tuum,
ut faceres tibi nomen gloriæ.
15 Attende de cælo, et vide
de habitaculo sancto tuo, et gloriæ tuæ.
Ubi est zelus tuus, et fortitudo tua,
multitudo viscerum tuorum et miserationum tuarum?
Super me continuerunt se.
16 Tu enim pater noster:
et Abraham nescivit nos,
et Israël ignoravit nos:
tu, Domine, pater noster,
redemptor noster, a sæculo nomen tuum.
17 Quare errare nos fecisti, Domine, de viis tuis;
indurasti cor nostrum ne timeremus te?
Convertere propter servos tuos,
tribus hæreditatis tuæ.
18 Quasi nihilum possederunt populum sanctum tuum:
hostes nostri conculcaverunt sanctificationem tuam.
19 Facti sumus quasi in principio, cum non dominareris nostri,
neque invocaretur nomen tuum super nos.]